در جوامع سنتی، مسئولیت تربیت بر عهده خانواده بود. کودکان در ساختار خانواده گسترده، تعاملات فراوانی را تجربه می‌کردند و در بستر فرهنگ خانواده بسیاری از توانایی ها و شایستگی ها را کسب می‌کردند. البته در این میان جوامع محلی نیز نقش تاثیر گذاری داشتند، زیرا مناسبات خانواده و محله بسیار عمیق و ماندگار بود.
برعکس، در جوامع مدرن شهری به دلایل مختلف از جمله اشتغال مادران و سبک زندگی، خانواده‌ها این امکان‌ها را از دست داده اند. فرصت برای تعامل و گفتگو در خانواده کاهش یافته است، زیرا خانواد‌ها اغلب به شکل هسته‌ای زندگی می‌کنند. از سوی دیگر، تغییرات محیطی و فرهنگی شهرها، ساختار محله‌ها را به گونه‌ای تغییر داده است که در ان آدم‌ها، رابطه عمیق و اثرگذاری را با جامعه محلی ندارند.
از این رو در جوامع مدرن امروزی، برای پاسخ‌گویی به نیازهای تربیتی کودکان، نهادهای تربیتی بسیاری تأسیس شده‌اند تا به شکل متفاوتی زمینه توسعه شایستگی‌های تربیتی کودکان را فراهم سازند. در واقع، این شکل از زندگی، تربیت را به گونه تخصصیتری درآورده است.
اگرچه مژسسات تربیتی، دایما می‌کوشند تا خدمات تربیتی متفاوت و نوآورانه‌ای ارایه دهند، با این وجود، این امر به یک بدفهمی دامن زده است که پیرو آن برخی از والدین تصور می‌کنند که تمام مسولیت‌های تربیتی را می‌توان به نهادهای تربیتی واگذار کرد. این گروه از والدین، مدام در جستجوی مراکز و نهادهای مختلفی هستند که بسیاری توانایی‌ها مانند شایستگی‌های اخلاقی، علمی، آموزشی، هنری، ورزشی و … را از آن موسسات دریافت کنند. آنها دایماً کودکان خود را از این کلاس به آن کلاس جا به جا می کنند و برای کودکان خود فرصت‌هایی تربیتی را تدارک می‌بینند.
اگرچه سطح خدماتی که از طریق نهادهای تربیتی ارایه می شود در مقایسه با نظام تربیت سنتی خانوادگی بسیار پیشرفته است و آموزش‌های بهتری را فراهم می‌آورد. با این حال، تربیت کودکان، رسالتی است که تمامیت آن قابل واگذاری به موسسات تربیتی نیست. با این که تدارک فرصت‌های تربیتی با کیفیت نیز از وظایف دشوار والدین در جامعه کنونی است. اما این مسئولیت نمی‌تواند متوقف بر این موضوع باشد. بخش مهم تربیت کودکان در روابط میان والدین و فرزندان شکل می‌گیرد. تاثیرات ماندگار تربیتی حاصل تعاملاتی است که در درون مناسبات فرهنگی خانواده شکل می گیرد.- تجربه‌ای که به هیچ وجه قابل برون‌سپاری نیست. مدرسه هیچ‌گاه جای خانواده را نمی‌گیرد. بنابراین، خانواده همواره باید نقش اساسی خود در امر تربیت را در کنار مدرسه برجسته سازد و با افزایش دانش تربیتی فرصت‌های تربیتی عمیقی را در درون خانواده خلق کند.
